Traducciones (Italiano, Ingles, Griego..)

ITALIANO. Prima del giudizio dell’inquisizione democratica …. In continuo Atteggiamento di Lottacontro il potere

Giornata di Agitazione Internazionale Solidaria dal 14 al 25 marzo 2014 prima dellasentenza contro i compagni Freddy, Marcelo e Juan per il “Caso Security”
(Traducción en Italiano por RadioAzione)

“Perché nessuna catena sarà perpetua, e nessun carcere sarà “di massima sicurezza “
Claudia Lopez

Un assalto, uno sbirro morto e la campagna di sterminio

“A volte costa caro difendere i ricchi”
Alexander M. Jacob.

Il 18 ottobre 2007 si verifica un assalto ad una banca situata nel cuore di Santiago, il Banco Security. I Carabineros  chiusero il perimetro della succursale con il fine di dare l’assalto ai rapinatori. Così, durante un controllo ad una moto, avviene uno scontro armato e Luis Moyano, Carabineros, muore sul posto. Un altro poliziotto rimane ferito.

Santiago Centro si agita e la battuta di caccia si trasforma in vendetta. L’intelligence delDipartimento dei Carabineros fa un rapido bilancio dell’orchestrazione tattica dell’attacco,le caratteristiche dei partecipanti, tipo di arma e di fuga. Dopo un’analisi rapida danno lasentenza: gli autori sono ex membri di un gruppo sovversivo.

Con una potente campagna mediatica la notizia si diffonde rapidamente, attraverso dichiarazioni lasciate alla stampa sia dalla vedova che dai figli del capo Moyano. Gli onori ufficiali ricordano la figura del poliziotto, e le minacce contro i partecipanti all’assalto vanno diffondendosi senza troppi giri di parole.

Nel giro di un mese viene arrestato uno dei presunti partecipanti alla rapina. Tre giorni dopo vengono fuori i nomi di consegna e le fotografie dei presunti membri del gruppo. Questa testimonianza, costruita da, per e dai quadri del potere, viene benedetta come una totale verità, diventando la prova inconfutabile per la società.

I volti di Freddy Fuentevilla, John Aliste, Marcelo Villarroel e Carlos Gutierrez Quiduleo vengono esposti e analizzati dalla stampa, e parlano di esperti biometrici e di analisi criminologica di gran livello.

La polizia diffonde il numero di un telefono dove  chiamare per fornire informazioni, invitando la gente a denunciare ogni sospetto movimento o presenza delle persone che sono già state condannate. Le minacce vengono pubblicate dalla stampa ed il messaggio di fondo è chiaro: li vogliono morti.

Avvengono irruzioni nelle case dei compagni, dei loro familiari e parenti. Ma nessun segno di loro. Il cerchio della polizia viene esteso ma non riescono ad arrestare nessuno. La minaccia lanciata dal potere è ferma, i compagni non sopravviveranno se vengono trovati.

Ordine di cattura: Contro chi?

“Siamo consci del peso delle nostre scelte e non intendiamo ammorbidire le nostre decisioni”.

 Cospirazione delle Cellule di Fuoco

L’elenco dei nomi e fotografie mostrate dai portavoce del potere come partecipanti dell’assalto alla banca mira a rafforzare l’immagine del “delinquente ex-sovversivo”. Rimuovere qualsiasi motivazione di lotta, cercare di isolarli politicamente da qualsiasi ambiente di lotta, renderli emarginati e senza alcuna continuità storica.

Ma i compagni non solo hanno un passato di lotta, ma anche del presente e certamente del futuro. I 4 imputati come partecipanti all’assalto alla banca sono ribelli attivi che continueranno a combattere e lottare durante la transizione democratica, senza distinzioni davanti alle varie vesti – di uniformi, abiti costosi, al momento che esercitano l’autorità e amministrano lo Stato/Carcere/Capitale.

Con le proprie particolarità e soggettività, ogni compagno contribuisce ad apportare al fianco della lotta articolandosi nelle diverse realtà. Come essi stessi si sono definiti:

–  Freddy Fuentevilla:  ex MIR, attivo anticapitalista autonomo.

–  Carlos Gutierrez Quiduleo:  lautarino ex militante attivo Weichafe.

–  John Aliste:  ex lautarino, attivo sovversivo anti-capitalista.

–  Marcelo Villarroel:  ex lautarino sovversivo autonomo e  libertario

Presente in mille casi, i compagni entrano in clandestinità davanti alle minacce di morte lanciate dai portavoce di potere, e di una caccia scatenata  dalle forze di sicurezza che hanno orchestrato lo scenario ideale per cercare il loro annientamento fisico e di legittimare lo sterminio dei rivoluzionari.

Freddy e Marcelo vengono arrestati in Argentina il 15 marzo 2008, essendo accusati e incarcerati per possesso di arma da fuoco, facendo così conoscenza con le carceri argentine. Sottoposti a regime di punizione e isolamento folle, con lunghi periodi di detenzione in continua resistenza manifestata nella quotidiana lotta e sfiorando la follia vivendo senza luce naturale, o artificiale, e senza un cortile dove camminare … Generando la figura dell’isolamento dentro l’isolamento per motivi di sicurezza, che è quella che poi proseguirà in Cile, ma attuato in regime di Massima Sicurezza nascosto all’interno di ciò che è generalmente noto come Cárcel de Alta Seguridad.

Quando i compagni compiono la metà della pena vengono espulsi in Cile. Intanto Juan viene arrestato, anch’egli in Argentina il 9 luglio 2010, viene espulso immediatamente e lasciato in pasto alla giustizia cilena.

Carlos, riesce a rimanere latitante fino al suo arresto in territorio Mapuche il 28 novembre 2013.

Ogni compagno è rimasto fermo sulle sue scelte di vita, nella decisione di lottare rafforzata dagli anni e tracciati da innumerevoli dure esperienze di repressione, ma anche di gioia e di amore in rivolta. Respingere i valori del potere e la monotonia servile non è una decisione passeggera o momentanea, ma una continuità ininterrotta.

Labirinto giudiziario di un annichilimento burocratico

“Il mio arresto rivela le paure dello spettro della resistenza. Il mio arresto è la volontà di annientareogni traccia di alternativa radicale alla verbosità emiplegica e la commedia di rottura con il sistemae le sue punizioni. Nonostante tutto, la lotta continua. “

Jean-Marc Roullian

La collaborazione degli stati cileno-argentino per riuscire nella cattura di Freddy, Marcelo e Juan, ci riporta al piano anti-insurrezione noto come Operación Cóndor, attuato dalle dittature in America Latina.

Così poi con l’arrivo di Freddy e Marcelo nelle carceri cilene inizia il processo giudiziario, questa volta,  incorniciato nella corte militare del funesto procuratore Reveco riconosciuto complice di torturatori e linciaggi legali durante la dittatura. Il compagno Juan una volta arrestato e deportato in Cile, viene inserito nella stessa inchiesta di Freddy e Marcelo, tutti sotto il tribunale militare.

Nelle carceri Juan, Freddy e Marcelo rimangono separati in 3 moduli diversi presenti al  Cárcel de Alta Seguridad, con continue restrizioni da parte dell’amministrazione penitenziaria, con incursioni incessanti nelle celle,   così come le molestie alle loro famiglie e compagni.

Nell’anno 2010, attraverso manifestazioni e scioperi della fame dei prigionieri politici mapuche viene modificata la giurisdizione per cui nessun civile potrà più essere giudicato da tribunali militari. Questa modifica all’architettura del potere ha provocato il cambio del processo per il “Caso Security”  da circo giudiziario a materia civile, con nuove scadenze, magistrati e disposizioni.

Per il potere e il dominio, il processo è stato uno scenario non contemplato, perché in senso stretto ha perseguitato ed ha esortato all’annientamento fisico dei compagni fuggitivi fino a quel momento.

Dopo essere stati arrestati, le pallottole della polizia sono rimaste intatte nel fodero delle pistole, pronte per essere scaricate contro altri rivoluzionari, in questo caso non furono sparate per vendicare il loro “compagno di arma”, il capo Moyano … quindi la questione diventò noiosa. Se non li hanno sterminati con la solita brutalità dell’annientamento fisico, è perché dovevano essere accusati da chili di atti investigativi e di assurdità giudiziarie, e sepolti sotto le mura della burocrazia giuridica e asfissiati dalle procedure insensate.

In questo scenario si sviluppa tutto il quadro legale/giuridico che continuamente mostra i propri limiti e cambia le sue regole. Juan, Marcelo e Freddy hanno subito la più lunga detenzione preventiva del Cile nell’ambito della nuova riforma del processo penale con oltre 4 anni di carcere senza ricevere alcuna condanna. Nel frattempo, l’accusa è riuscita ad annullare e realizzare in due occasioni la “preparazione del processo” ed estendere i limiti all’infinito.

Non stiamo parlando di termini giusti o rispettare le leggi, parliamo ed evidenziamo la brutalità del dominio e la necessità che hanno di annegare nell’oblio i compagni, detenuti nelle trappole ed il labirinto della pantomima giudiziaria.

Nel bel mezzo di questo processo, il 28 novembre 2013, il compagno Carlos Gutierrez Quiduleo, fino a quel momento clandestino, viene arrestato dalle forze repressive. Dopo essere stato catturato viene portato alla Sezione di Massima Sicurezza del Cárcel de Alta Seguridad in isolamento. Il suo processo è indipendente e parallelo a quello di Juan, Marcelo e Freddy. Così il compagno Carlos resta sotto indagine ed in detenzione preventiva e anche senza una data del processo.

Una volta messi a punto tutti i trucchi per il gran spettacolo teatrale, e stabiliti tutti i pezzi per imporre la verità dei potenti, è stata fissata la data in cui si è deciso di sacrificare sull’altare della democrazia i ribelli.

Il 25 marzo, tre giudici, tre miserabili, decideranno sulla vita dei nostri compagni, elevandosi come semidei per quantificare la porzione di vita in cui i prigionieri dovranno essere puniti.

La trappola giuridica si estenderà fino a grandi limiti, nel caso non vengono condannati dai fatti per cui sono oggi accusati, i compagni che stavano completando la condanna con benefici (per partecipazione in azioni di guerriglia urbana durante gli anni 90-Marcelo e Juan -) saranno oggetti della discrezione capricciosa dell’amministrazione penitenziaria-legale, che deciderebbe se dovranno rimanere in carcere scontando la pena precedente o con i benefici che hanno dal 2007.

Le armi della democrazia sono trasformate questa volta in documenti e dichiarazioni che cercano di eseguire le richieste dei persecutori. Così l’accusa ha chiesto:

·        Per il compagno Juan Aliste:  ergastolo + 20 anni di carcere, accusato di tre rapine in banca, la morte di Moyano e il presunto tentato omicidio di un altro ufficiale di polizia durante lo scontro nei pressi del Banco Security.

·        Per il compagno Freddy Fuentevilla la richiesta è di ergastolo semplice + 15 anni di carcere per l’omicidio di Moyano, e lo scontro armato con un altri poliziotti e due rapine in banca.

·        Per il compagno Marcelo Villarroel i persecutori hanno chiesto la condanna a 18 anni di carcere come autore di due rapine in banca.

Sugli altari dell’inquisizione democratica….

“… Perché abbiamo l’anarchia nella nostra testa e non sarete mai in grado di processarla, nonimporta quanto cemento ci vomiterete addosso per seppellirci, non importa quante prigionicostruite per metterci dentro, a quanti anni ci condannate e quante leggi antiterrorismo decretateper rendere più rigorosi i vostri spettacoli teatrali … La nostra anarchia fuggirà ogni volta “

 Giannis Mihailidis e Nikos Romanos

I processi sono i momenti culmine del monopolio della violenza da parte dello stato, dove l’inquisizione democratica cerca di applicare sanzioni esemplari. Ma nel caso di soggetti ribelli si acutizza e si amplifica il ruolo della giustizia stessa, trasformando il processo in un linciaggio politico.

Anche se la magistratura insiste sul proclamarsi pulita e asettica, questo è e sarà un processo che deve difendere gli ordini dei ricchi, questo è un processo politico. Per questo le prove e le accuse vanno al di là dei meri eventi del 2007, levandosi contro i compagni in quanto soggetti sovversivi.

Con questo non stiamo chiedendo l’uguaglianza di fronte alla legge o un “giusto processo”, ma piuttosto cerchiamo di svelare e dimostrare come funziona la struttura di dominio quando si accanisce contro chiunque si oppone e si scontra con essa in maniera quotidiana e radicale.

Dunque, a partire dal 25 marzo , i pubblici ministeri, giudici e avvocati al servizio del potere si esibiranno nell’estetica e la vanità, la Gendarmerie esagererà fino al ridicolo le disposizioni del teatro della sicurezza e la vedova di Moyano armerà quanto più la stampa.

Tutti difenderanno la loro posizione di servi del dominio e non abbiamo alcun dubbio sull’atteggiamento dei nostri compagni: a testa alta, senza pentimento sulle loro scelte, con la forza tremenda di chi non si arrende.

È necessario capire il momento chiave che significa un processo, sia per il potere che si arroga l’opportunità di giudicare e condannare i rivoluzionari, come allo stesso momento la sfida e l’opportunità per noi, loro nemici eterni, di alzare la conflittualità, alzandolo fino ad un punto di non ritorno. Nostra è la risposta solidale, con fermezza e coscienziosi della guerra.

L’obiettivo trascendente dei teatri legali, anche al di là di un singolo evento in cui viene  condannata una persona, mira a tagliare e demolire lo spirito di scontro alla norma, alla regola, allo stesso potere a secondo dei casi.

Così dopo lo scenario giuridico, l’intento è quello di seppellire gli imputati, semplicemente eliminarli, annullarli, con il peso di una condanna e trasformati in un mero numero dentro il carcere; che il mondo al di là delle sbarre li dimentichi e che i prigionieri assumano obbedienti il nuovo ruolo assegnato dalla società: quello di condannati.

I nostri compagni non soccombono rassegnati al dominio ed hanno mantenuto per tutta la vita la decisione di una lotta permanente. Trascendendo e il trapassando da scenari specifici, dando una continuità di lotta e la rottura con l’ordine stabilito.

Dimostrando in tal modo che il potere potrà cercarci, rinchiuderci, alzare i muri e sparare sanzioni e vendette, ma la nostra volontà sarà di non affrontare tutti gli scenari disposti dal potere dalla prospettiva di vittime. Le nostre mani attive cercheranno sempre di distruggere le sbarre che intendono bloccarci….

Non delegheremo nelle disposizioni ed i ritmi dello stato la nostra attitudine di guerra. La lotta è un modo di vivere fino alla fine, senza spazio per i tempi morti.

Nello scenario legale, compagni hanno cercato di ostacolare la “verità” dei potenti attraverso una difesa legale, ma non per avallare o interiorizzare il linguaggio imposto: innocenti, vittime o colpevoli.

Così la strategia di difesa non si basa esclusivamente nell’evitare e ostacolare la   lapidazione ed il sequestro a vita che incombe su di loro, sabotando l’ingranaggio della verità giudiziaria, se non che all’unisono progetta la lotta di strada come una vita di battaglia contro la dominazione.

Oggi più che mai … Parola e Azione

“Intendiamo la solidarietà come la costante crescita delle nostre idee anarchiche, in tutte le sueforme, per lasciar capire al nemico che nulla finisce qui, che tutto continuerà ancora in carcere oper strada. Da dove ci si trova: nessun minuto di silenzio e una vita di lotta “

Monica Caballero, Francisco Solar

Di fronte al processo imminente di nostri compagni,  facciamo una chiamata fervente a lottare, alzando la voce della guerra, chiamando ancora una volta una Giornata di Agitazione Solidale Internazionalista dal 14 al 25 marzo 2014.

Tenendo sempre un ruolo attivo nella guerra sociale, invitiamo i diversi individui ad esprimere concretamente l’appoggio e la solidarietà con i compagni in attesa di processo. Capendo che il messaggio di solidarietà sarà ricevuto in modo accurato, non solo da parte dei compagni, ma anche dai potenti che vorrebbero vederli isolati e sconfitti.

La solidarietà offensiva fronteggia il teatro della giustizia e porta il conflitto dagli uffici statali alla strada stessa, dove vogliamo i nostri compagni, vivi, liberi e ribelli.

Non saremo spettatori del linciaggio dei nostri compagni, né accetteremo umilmente le condanne che possono dare come punizioni esemplari, il nostro invito è quello che nessuno si sottragga a partecipare, e di attivarsi per la liberazione totale.

La solidarietà, la forza comune, il sostegno, trapassa i muri, si beffa delle frontiere e unisce i mondi con il linguaggio comune della guerra sociale. Se un guerriero non resti solo, nelle aule della giustizia borghese, dipende solo da quanto siamo in grado di creare. Tutte le azioni contano e tutte contribuiscono alla lotta contro il potere, quando seminano il seme della solidarietà e della libertà.

L’invito è quello di agire, generando azioni di solidarietà multiforme, senza capi o leader, dove ognuno apporta il suo contributo nella realtà in cui si trova, ogni gesto è importante. Così l’azione solidaria genera, estende e approfondisce le reti di complicità,  le potenti armi e strumenti per far fronte al potere.

Questa chiamata è un invito aperto a ognuno che voglia manifestare solidarietà con l’azione, la controinformazione, con pratiche autonome di espressione di ribellione.

Non lasceremo soli i nostri compagni, ad ogni esplosione di minacce fatte dal potere, la nostra convinzione è la lotta senza tregua, fino alla fine, fino a distruggere l’ultimo baluardo della società carceraria.

Contro tutte le forme di potere, contro ogni forma di dominazione. Per strada …,   prigionieri o in fuga, saremo sempre in costante atteggiamento di lotta.

“I confini e le lingue diverse sono ostacoli che andremo ad eliminare per incontrarci uno al fianco dell’altro per sollevarci insieme contro i mandati e gli ordini di questo sistema e sputare con disprezzo contro ogni fedele alla legge e le scelte di vita che ci propongono “

Cospirazione delle Cellule di Fuoco

Solidarietà e Azione dal 14 al 25 Marzo 2014, fino a quando non vedremo Freddy, Marcelo, Juan e Carlos in strada, camminare liberi insieme a tutti coloro che lottano.

-Familiares y compañerxs de los procesados por el Caso Security

-Colectivo Anticarcelario Vuelo de Justicia

-Núcleo antiautoritario de agitación y propaganda Sin Banderas Ni Fronteras y afines
-81 Razones por Luchar

-Individualità Affini di Santiago-Valparaiso-Buenos Aires-Neuquén-   Barcellona

-Viva la Anarquia

-Rojoscuro

-Hommodolars

-Publicación  Refractario

-Cruz Negra Anarquista México

-RadioAzione

-Solidari in Guerra contro il Potere

Fin quando ci sarà miseria ci sarà Ribellione!

(En Ingles) Call for an international day of mobilization (14th-25th March 2014) in solidarity with anarchist comrades Freddy, Marcelo and Juan

(Traducido por los compañeros de  act for freedom now)

Before the judgment of the democratic inquisition… in constant struggle against power

Solidarity Day of International Mobilization from 14thth to 25th March 2014 before the verdict against comrades Freddy, Marcelo and Juan following ‘Caso Security’

‘No chain shall be for ever; till there are no more maximum security prisons’ – Claudia Lopez

An attack, a dead cop and an extermination campaign

‘At times it’s very costly to defend the rich’

Alexander M. Jacob.

On 18th October 2007 the Banco Security, a bank located in the heart of Santiago, is attacked. The carabineros put the area of the bank under siege in order to stop the robbers. In this context a motorbike is stopped triggering a gunfight and the death of Luis Moyano, a carabineros, while another policeman is injured.

The manhunt in the centre of Santiago turns into revenge. The intelligence of the Department of the Carabineros rapidly examines the plotting of the attack, the characteristics of the perpetrators, the weapons they used and the way they escaped; and it concludes that the perpetrators are the ex-members of a subversive group.

The news spread rapidly thanks to a powerful media campaign, including statements from the widow and children of Moyano. The memory of the dead policeman is being officially honoured and the threats against the perpetrators of the attack spread without mincing words.

Within a month one of the alleged perpetrators of the robbery gets arrested. Three days later the names and pictures of the alleged members of the group are made public. This evidence, built by power for its own sake, is sanctioned as truth before society.

The faces of Freddy Fuentevilla, John Aliste, Marcelo Villarroel and Carlos Gutierrez Quiduleo are showed and analysed by the press, which report about biometric experts and high level criminological analysis.

Police give a telephone number for anyone who has information about any suspect movements or presence of the already condemned persons. The press spread the message, which is very clear: we want them dead.

The homes of the comrades and their relatives are raided. But there’s no trace of them, and in spite of the fact that police intensify the search they can’t manage to arrest anyone. The threat made by power is firm: the comrades won’t be left alive if they are found.

Warrant of Arrest: against whom?

‘We’ve pondered the weight of our choices and we don’t intend to soften our decisions’

Conspiracy of the Cells of Fire

The list of names and photographs of the perpetrators of the assault on the banks, made public by the spokespersons of power, is meant to strengthen the image of the ‘ex-subversive delinquents’. Any reason for struggle is not mentioned, with the intent of politically isolating the comrades and making them outcasts in all milieus of struggle.

However, not only have the comrades a past in the struggle, but also a present and certainly a future. The 4 charged with attacking the bank are active rebels and have continued to struggle during the passage to democracy, regardless of the change from uniforms to fine clothes made by the authority that administers State/Prison/Capital.

Each according to their own individuality, the comrades give their contribution to different struggles. This is the way they described themselves:

– Freddy Fuentevilla: ex MIR member, active autonomous anti-capitalist.

– Carlos Gutierrez Quiduleo: lautarino and ex-active militant of Weichafe.

– Juan Aliste: ex-lautarino, active, subversive and anti-capitalist.

– Marcelo Villarroel: ex-lautarino, subversive, autonomous and libertarian.

Present in a thousand struggles, the comrades go on the run in front of the death threats made by power and the hunt unleashed by the forces of security with the intent of physically annihilating the comrades and legitimizing the extermination of revolutionaries.

Freddy and Marcelo get arrested on 15th March 2008 in Argentina, following charges of possession of firearms. Subjected to a mad regime of punishment and isolation, with long periods of solitary confinement and subsequent resistance from their part, they spend a long time without natural or artificial light or the possibility to go to the exercise yard… Thus the Chilean State creates isolation within isolation for security reasons in the Cárcel de Alta Seguridad.

As soon as the comrades serve half of the sentence they are extradited to Chile. In the meantime Juan gets arrested, also in Argentina, on 9th July 2010 and is immediately deported to face the Chilean justice.

Carlos manages to stay on the run until his arrest in Mapuche territory on 28th November 2013.

All these comrades remain faithful to their life choices and to the decision to struggle strengthened by countless experiences of harsh repression, but also of joy and revolt. Their decision to reject the values of power and servitude is not a momentary choice but an uninterrupted continuity.

Judicial labyrinths of bureaucratic annihilation

‘My arrest reveals the fear they have of resistance and their will of annihilating all traces of radical rupture with the system and its punishment. But the struggle continues.’

Jean-Marc Roullian

The collaboration between the Chilean and Argentinian States for the capture of Freddy, Marcelo and Juan reminds us of the anti-insurrectional plan known as Operation Condor, carried out by Latin-American dictatorships.

Once Freddy and Marcelo are inside the Chilean jails, the judicial process begins in the military court with the presence of infamous prosecutor Reveco, a well-known accomplice of torturers and legal lynching at the time of the dictatorship. On his arrival in Chile, comrade Juan is also involved in the same case as Freddy and Marcelo, all the comrades being prosecuted by the military court.

Juan, Freddy and Marcelo are imprisoned in 3 different wings of the maximum security prison, under constant restrictions by the prison administration, continuous raids in their cells and harassment on their families and comrades.

In 2010, following protests and hunger strikes of Mapuche political prisoners the civil jurisdiction related to military courts is modified. As a result, the trial for the ‘Caso Security’ is transferred to a normal court, with new dates, judges and rules.

This hadn’t been contemplated by power and dominion, which so far have carried out and encouraged the physical annihilation of the comrades.

After the comrades’ arrest, the bullets in the cops’ guns have remained ready to be fired on other revolutionaries, but not to avenge their fellow Moyano …. a quite embarrassing fact to them. If the comrades haven’t been physically exterminated according to the usual brutality, it is because they have to be buried under investigations, judicial absurdities and asphyxiating and senseless procedures.

In this context a legal/juridical scenario continually changing its rules develops. Juan, Marcelo and Freddy have endured the longest preventive detention in Chile, with over 4 years in prison without any formal conviction. In the meantime the prosecutors have cancelled the ‘preparation to the trial’ on two occasions and managed to postpone it indefinitely.

We are not arguing that there are just rules in the law, we are highlighting how power is brutal and intentioned to push the comrades into oblivion and in the traps and labyrinths of the judicial pantomime.

As the trial is being performed, on 28th November 2013 comrade Carlos Gutierrez Quiduleo – until then a clandestine – gets arrested. He’s taken to the Maximum Security Unit of the Cárcel de Alta Seguridad and put in solitary confinement. His trial is independent and at the same time parallel to that of Marcelo and Freddy. So comrade Carlos is still under investigation, in preventive detention and there’s no date yet for his trial.

Once all the tricks of the big show have been set up in order to impose the truth of the powerful, the date is also set for the sacrifice of the rebels on the altar of democracy.

On 25th March [2014] three miserable judges will decide on the life of our comrades, standing as semi-deities who calculate what portion of life the prisoners must give to punishment.

The judicial trap goes beyond all limits: in case the comrades (Marcelo and Juan are finishing their sentence for participation in guerrilla actions in the nineties) are not condemned for the facts they stand accused, they will be subjected to the arbitrary discretion of the prison-judicial administration, which has to decide if the comrades have to remain in prison and serve their previous sentence or if they can benefit from the rules introduced in 2007.

The weapons of democracy manifest themselves in the demands of the prosecutors:

· For comrade Juan Aliste: life sentence + 20 years for three bank robberies, the murder of Moyano and the alleged attempted murder of another police officer during the gunfight near the Banco Security.

· For comrade Freddy Fuentevilla: life sentence + 15 years for the murder of Moyano, his participation in the gunfight and two bank robberies.

· For comrade Marcelo Villarroel: 18 years for being the perpetrator of two bank robberies.

On the altar of the democratic inquisition

‘… For we have anarchy in our hearts, and you will never be able to put it on trial, no matter how much concrete you will throw on us in order to bury us, or how many prisons you will build for us, or how many years you will sentence us, or how many antiterrorism laws you will ratify in order to make your show more effective… Our anarchy will escape every time.’

Giannis Mihailidis and Nikos Romanos

Trials are the climax of the state monopoly of violence, where the democratic inquisition tries to inflict exemplary punishment. But in the cases of rebels, the role of justice becomes bigger and transforms the trial into political lynching.

Even if the judiciary insists in declaring itself clean and partial, this trial must protect the order of the rich, so this is a political trial. That’s why the evidence and the charges go beyond the mere events of 2007, and strike the comrades in their being subversive.

We are not asking for equality in front of the law or for a ‘fair trial’, but we are trying to unveil the functioning of dominion when it wants to strike anyone who opposes it in a radical way.

From 25th March, therefore, prosecutors, judges and lawyers at the service of power will perform their role, while the Gendarmerie will exaggerate up to ridicule the dispositions of the security theatre and Moyano’s widow will feed the press as best as she can.

They will all defend their position of servants of dominion and we have no doubt on the attitude of our comrades: with their heads held high, no repent on their choices and with the extraordinary strength of those who not surrender.

It is important to understand the key role of a trial, both for power that takes the opportunity to judge and condemn the revolutionaries, and for us, its eternal enemies, who take the challenge to re-launch conflictuality to a point of no return. Our solidarity response is determined as we are aware of the on-going war.

The hidden role of the judicial farce, regardless of a single sentence inflicted on someone, is to cut and destroy the spirit of the struggle against the law and power itself.

Therefore, after the judicial process they want to bury the accused, eliminate them with the burden of a sentence and turn them into a mere number inside prison; they want the world outside the bars to forget about them and the prisoners to take obediently the role of convicts given them by society.

Our comrades have never resigned to dominion and have always kept their choice of permanent struggle, beyond all specific circumstances in the rupture with the established order.

They have demonstrated that power can find us, lock us up, erect walls and takes its revenge, but we won’t face all this as victims. Our hands will always try to destroy the bars meant to imprison us…

We won’t delegate to the state our bellicose attitude. The struggle is a way to live till the end, without interruptions.

In a judicial context, some comrades have tried to oppose the ‘truth’ of the powerful through a legal defence, but not to endorse the imposed language: innocents, victims or guilty.

Therefore the strategy of defence is not only meant to avoid or attenuate the kidnapping for life that threatens our comrades, but also to sabotage the clogs of the judiciary truth and to herald the struggle in the streets as a struggle against dominion.

Now more than ever… Word and Action

‘We mean solidarity as the constant growth of our anarchist ideas, in all its forms, so that the enemy realizes that nothing finishes but everything will continue in prison and in the streets. Wherever we are: not one single moment of silence, a life for the struggle.’

Monica Caballero, Francisco Solar

In the face of the imminent trail against our comrades we make an ardent call for the struggle, of raising our voices in the war, a call for a Solidarity Day of International Mobilization from 14th to 25th March 2014.

We invite all the individuals active in the social war to express support and solidarity with the comrades on trial. You know that your solidarity message will be received not only by the comrades but also by the powerful who want them isolated and defeated.

Solidarity in the attack is meant to strike the theatre of justice and bring conflict from the state offices to the streets, where we want our comrades to be, alive, free and rebel.

We won’t be spectators of the lynching of our comrades, nor will we humbly accept any exemplary sentence against them. We wish everyone to take part and be active for total liberation.

Solidarity, common strength and support go beyond the walls and borders, and unite the world with the common language of social war. It only depends on us not to let a warrior alone in the courtrooms of the bourgeois justice. Any action is important and contributes to the struggle against power, any time it sows the seed of solidarity and freedom.

Let’s act, let’s create multiform actions of solidarity, without leaders, each giving their contribution in their realities, any action is important. Solidarity action generates, extends and strengthens complicity and the weapons and instruments to face power.

This call is addressed to anyone who wants to express solidarity with action, counter-information and autonomous practices of rebellion.

We won’t leave our comrades alone. Our response to the threats made by power is a struggle without truce, till the end, till the destruction of the last bastion of prison society.

Against all forms of power and domination, in the streets, in prison or on the run we will always be in the struggle.

Solidarity and Action from 14th to 25th March 2014, till we see Freddy, Marcelo, Juan and Carlos free in the streets with all those who struggle.

‘Different borders and languages are obstacles that we will eliminate in order to meet side by side and arise against the order of the system and spit contemptuously at all those who are faithful to the law and the choices the law imposes on us.’

Conspiracy of the Cells of Fire

-Familiares y compañerxs de los procesados por el Caso Security-Colectivo Anticarcelario Vuelo de Justicia-Núcleo antiautoritario de agitación y propaganda Sin Banderas Ni Fronteras y afines-Familia Vergara Toledo-81 Razones por Luchar-Individualidades Afines Santiago- Valparaíso- Buenos Aires- Neuquén-  Barcelona-Viva la Anarquia–Rojoscuro –Hommodolars-Publicación  Refractario-Colectivo de afinidades Talcahuano Rebelde-Publicacion Iniciativa Individual-Cruz Negra Anarquista México-RadioAzione–Voz Como Arma-Revista Infierno-325 Colectivo de información anarquica/anti-capitalista-Federación de Grupos de Cruz Negra Anarquista Península Ibérica-Solidarixs en Guerra contra el Poder

 

EN GRIEGO:

Κάλεσμα για διεθνή εβδομάδα κινητοποίησης (14-25 Μαρτίου 2014) σε αλληλεγγύη με τους αναρχικούς συντρόφους Freddy, Marcelo και Juan

 

(Traducido por los compas de Inter-Arma)

Πριν την κρίση της Ιεράς Εξέτασης της δημοκρατίας… σε μόνιμο αγώνα ενάντια στην εξουσία.

Διεθνής εβδομάδα αλληλεγγύης από τις 14 μέχρι τις 25 Μαρτίου 2014, πριν την ετυμηγορία για τους συντρόφους Freddy, Marcelo και Juan σχετικά με την υπόθεση “Security”.

“Καμιά αλυσίδα δεν θα είναι για πάντα· μέχρι να μην υπάρχουν πια φυλακές υψίστης ασφαλείας”. – Claudia Lopez

Μια επίθεση, ένας νεκρός μπάτσος και μια εκστρατεία εξόντωσης

“Κάποιες φορές, κοστίζει αρκετά το να υπερασπίζεσαι τους πλούσιους.”

Alexander M. Jacob

Στις 18 Οκτωβρίου 2007, η Banco Security, μια τράπεζα που βρίσκεται στην καρδιά του Σαντιάγο, δέχεται επίθεση. Οι καραμπινιέροι θέτουν την περιοχή της τράπεζας υπό πολιορκία, με σκοπό να σταματήσουν τους ληστές. Σε αυτά τα πλαίσια, μια μηχανή σταματάει, πυροδοτώντας μια ανταλλαγή πυροβολισμών και το θάνατο του Luis Moyano, ενός καραμπινιέρου, ενώ ακόμα ένας μπάτσος τραυματίζεται.

Το ανθρωποκυνηγητό στο κέντρο του Σαντιάγο μετατρέπεται σε εκδίκηση. Η υπηρεσία πληροφοριών του Τμήματος των Καραμπινιέρων εξετάζει αστραπιαία το σχέδιο της επίθεσης, τα χαρακτηριστικά των δραστών, τα όπλα που χρησιμοποίησαν και τον τρόπο που διέφυγαν, συνάγωντας το συμπέρασμα πως οι δράστες είναι πρώην μέλη μιας ανατρεπτικής ομάδας.

Τα νέα μεταδίδονται αστραπιαία, χάρις σε μια ισχυρή καμπάνια των ΜΜΕ, που περιλαμβάνει δηλώσεις από τη χήρα και τα παιδιά του Moyano. Η μνήμη του νεκρού μπάτσου τιμάται επίσημα και οι απειλές εναντίον των δραστών της επίθεσης διαδίδονται χωρίς μασημένα λόγια.

Μέσα σε έναν μήνα, ένας από τους υποτιθέμενους δράστες συλλαμβάνεται. Τρεις μέρες αργότερα, δημοσιεύονται τα ονόματα και οι φωτογραφίες των υποτιθέμενων μελών της ομάδας. Αυτά τα στοιχεία, έχοντας αποκτήσει μια ισχύ από μόνα τους, παρουσιάζονται στην κοινωνία ως έγκυρα.

Τα πρόσωπα των Freddy Fuentevilla, John Aliste, Marcelo Villarroel και Carlos Gutierrez Quiduleo προβάλλονται και αναλύονται από τον τύπο, ο οποίος μεταδίδει ειδικούς στη βιομετρία και υψηλού επιπέδου εγκληματολογικές αναλύσεις.

Η αστυνομία δημοσιοποιεί έναν τηλεφωνικό αριθμό για όποιον έχει πληροφορίες για ύποπτες κινήσεις ή την παρουσία των, ήδη καταδικασμένων, ατόμων. Ο τύπος διαδίδει το μήνυμα, το οποίο είναι ξεκάθαρο: τους θέλουμε νεκρούς.

Τα σπίτια των συντρόφων και των συγγενών τους δέχονται επιδρομές. Αλλά, δεν υπάρχει κάνένα ίχνος τους και παρόλο που η αστυνομία εντατικοποιεί την έρευνα, δεν καταφέρνει να συλλάβει κανέναν. Η απειλή της εξουσίας είναι σταθερή: οι σύντροφοι δεν θα μείνουν ζωντανοί, αν βρεθούν.

Ένταλμα σύλληψης: για ποιον;

“Έχουμε διαλέξει την βαρύτητα των επιλογών μας και δεν έχουμε σκοπό να ελαφρύνουμε τις αποφάσεις μας.”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Η λίστα των ονομάτων και των φωτογραφιών των δραστών της επίθεσης στις τράπεζες, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα από τα φερέφωνα της εξουσίας, είχε σκοπό να ενδυναμώσει την εικόνα των “πρώην ανατρεπτικών παραβατικών”. Δεν γίνεται καθόλου λόγος για τον αγώνα τους, σε μια προσπάθεια να απομονωθούν πολιτικά οι σύντροφοι, καθιστώντας τους απόβλητους για όλους τους “χώρους” αγώνα.

Όμως, όχι μόνο έχουν οι σύντροφοι παρελθόν στον αγώνα, αλλά έχουν και παρόν και σίγουρα μέλλον. Οι 4, που κατηγορούνται για την επίθεση στην τράπεζα, είναι ενεργοί εξεγερμένοι και συνέχισαν να αγωνίζονται κατά το πέρασμα στη δημοκρατία, άσχετα από την αλλαγή από τις στολές σε ωραία ρούχα, που έκανε η εξουσία, που διαχειρίζεται Κράτος/Φυλακή/Κεφάλαιο.

Ο καθένας ανάλογα με την ατομικότητά του, οι σύντροφοι συνεισφέρουν σε διαφορετικούς αγώνες. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον περιέγραψαν τους εαυτούς τους:

– Freddy Fuentevilla: πρώην μέλος του MIR, ενεργός αυτόνομος και αντικαπιταλιστής.

– Carlos Gutierrez Quiduleo: lautarino και πρώην ενεργός μαχητής Weichafe (κοινότητα Μαπούτσε πολεμιστών).

– Juan Aliste: πρώην lautarino, ενεργός, ανατρεπτικός αντικαπιταλιστής.

– Marcelo Villarroel: πρώην lautarino, ανατρεπτικός, αυτόνομος και ελευθεριακός.

Παρόντες σε χιλιάδες αγώνες, οι σύντροφοι βγαίνουν στην παρανομία, μπροστά στις θανατικές απειλές της εξουσίας και το κυνήγι, που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις της ασφάλειας, με σκοπό τη σωματική εξόντωση των συντρόφων και τη νομιμοποίηση της εκαθάρισης των επαναστατών.

Οι Freddy και Marcelo συλλαμβάνονται στις 15 Μαρτίου του 2008, στην Αργεντινή, με την κατηγορία κατοχής όπλων. Υποβαλλόμενοι σε ένα παρανοϊκό καθεστώς τιμωρίας και απομόνωσης, με μεγάλες περιόδους απομόνωσης και επακόλουθης αντίστασης από τους ίδιους, περνούν ένα μεγάλο διάστημα χωρίς φυσικό ή τεχνητό φως και χωρίς τη δυνατότητα να βγαίνουν στο προαύλιο ασκήσεων… Επίσης, το χιλιανό κράτος δημιουργεί καθεστώς απομόνωσης εντός της πτέρυγας απομόνωσης, στις Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας (Σαντιάγο).

Μόλις οι σύντροφοι εκτίουν τη μισή τους ποινή, εκδίδονται στη Χιλή. Στο μεσοδιάστημα, συλλαμβάνεται ο Juan επίσης στην Αργεντινή, στις 9 Ιουλίου του 2012 και εκδίδεται αμέσως, για να αντιμετωπίσει τη χιλιανή δικαιοσύνη.

Ο Carlos καταφέρνει να παραμείνει στην παρανομία μέχρι τη σύλληψή του σε περιοχή των Μαπούτσε, στις 28 Νοεμβρίου του 2013.

Όλοι αυτοί οι σύντροφοι παραμένουν πιστοί στις επιλογές της ζωής τους και στην απόφαση τους να αγωνιστούν, η οποία ενδυναμώνεται από τις αμέτρητες εμπειρίες σκληρής καταστολής, αλλά και χαράς και εξέγερσης. Η απόφασή τους να απορρίψουν τις αρχές της εξουσίας και της υποτακτικότητας δεν είναι μια στιγμιαία επιλογή αλλά μια αδιάκοπη συνέχεια.

Οι νομικοί λαβύρινθοι της γραφειοκρατικής εξόντωσης

“Η σύλληψή μου αποκαλύπτει το φόβο που τρέφουν για την αντίσταση και την πρόθεσή τους να εξαλείψουν όλα τα ίχνη μιας ριζοσπαστικής ρήξης με το σύστημα και την τιμωρία του. Αλλά ο αγώνας συνεχίζεται.”

Jean-Marc Roullian

Η συνεργασία μεταξύ των κρατών της Χιλής και της Αργεντινής για τη σύλληψη των Freddy, Marcelo και Juan, μας θυμίζει το αντι-εξεγερτικό σχέδιο, γνωστό ως επιχείρηση “Κόνδορας”, το οποίο είχαν εκτελέσει οι δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής.

Μόλις οι Freddy και Marcello βρέθηκαν στις χιλιανές φυλακές, ξεκινάει η δικαστική διαδικασία στο στρατοδικείο, με την παρουσία του διαβόητου εισαγγελέα Reveco, γνωστού συνεργάτη στα βασανιστήρια και τα νομικά λιντσαρίσματα την εποχή της δικτατορίας. Με την άφιξή του στη Χιλή, ο σύντροφος Juan εμπλέκεται στην ίδια υπόθεση με τους Freddy και Marcello και όλοι οι σύντροφοι διώκονται από το στρατοδικείο.

Οι Juan, Freddy και Marcelo φυλακίζονται σε τρεις διαφορετικές πτέρυγες των φυλακών υψίστης ασφαλείας, υπό συνεχείς περιορισμούς από τη διοίκηση της φυλακής, συνεχείς επιδρομές στα κελιά τους και παρενοχλήσεις στις οικογένειες και τους συντρόφους τους.

Το 2010, μετά από διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας των Μαπούτσε πολιτικών κρατουμένων, η δικαιοδοσία των στρατοδικείων για υποθέσεις πολιτών αλλάζει. Ως αποτέλεσμα, η υπόθεση “Security” μεταφέρεται σε κανονικό δικαστήριο με νέες ημερομηνίες, νέους δικαστές και κανόνες.

Αυτή η εξέλιξη δεν είχε μελετηθεί από την εξουσία και την κυριαρχία, που μέχρι στιγμής εκτελούσε και ενθάρρυνε τη φυσική εξόντωση των συντρόφων.

Μετά τη σύλληψη των συντρόφων, οι σφαίρες στα όπλα των μπάτσων παρέμειναν έτοιμες για να στοχεύσουν άλλους επαναστάτες, αλλά όχι για να εκδικηθούν τον Moyano τους… ένα γεγονός αρκετά εξευτελιστικό για αυτούς. Το ότι οι σύντροφοι δεν εξολοθρεύτηκαν σωματικά, σύμφωνα με τη συνήθη βαρβαρότητα, συνέβη επειδή έπρεπε να θαφτούν κάτω από έρευνες, νομικούς παραλογισμούς και ασφυκτικές και αναίσθητες διαδικασίες.

Σε αυτά τα πλαίσια, αναπτύσσεται ένα νομικό/δικαστικό σενάριο, το οποίο αλλάζει συνεχώς. Οι Freddy, Marcelo και Juan έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη προληπτική προφυλάκιση στη Χιλή, με πάνω από 4 χρόνια στη φυλακή χωρίς επίσημη καταδίκη. Στο μεσοδιάστημα, οι εισαγγελείς έχουν ακυρώσει την “προδικαστική προετοιμασία” σε δύο περιπτώσεις και κατάφεραν να την αναβάλλουν επ’ αόριστον.

Δεν θεωρούμε πως υπάρχουν δίκαιες διατάξεις εντός του νόμου, τονίζουμε πως η εξουσία είναι κτηνώδης και έχει την πρόθεση να σπρώξει τους συντρόφους στη λήθη και τις παγίδες και τους λαβυρίνθους της δικαστικής παντομίμας.

Καθώς γινόταν η δίκη, στις 28 Νοεμβρίου 2013, συλλαμβάνεται ο σύντροφος Carlos Gutierrez Quiduleo, ο οποίος μέχρι τότε βρισκόταν στην παρανομία. Μεταφέρεται στην πτέρυγα υψηλής ασφαλείας των Φυλακών Υψηλής Ασφαλείας και μπαίνει σε καθεστώς απομόνωσης. Η δίκη του είναι ανεξάρτητη και ταυτόχρονα παράλληλη με εκείνη των Freddy και Marcelo. Έτσι, ο σύντροφος Carlos βρίσκεται ακόμα υπό έρευνα, προφυλακισμένος και δεν έχει οριστεί ακόμα δικάσιμος.

Μόλις στήθηκαν όλα τα κόλπα του μεγάλου σόου, έτσι ώστε να επιβάλλουν την αλήθεια των ισχυρών, ορίστηκε και η ημερομηνία για τη θυσία των επαναστατών στο βωμό της δημοκρατίας.

Στις 25 Μαρτίου (2014), τρεις άθλιοι δικαστές θα αποφασίσουν για τις ζωές των συντρόφων μας, στεκόμενοι σαν ημίθεοι, που υπολογίζουν τι μερίδιο ζωής πρέπει να δώσουν οι κρατούμενοι στην τιμωρία.

Η δικαστική παγίδα ξεπερνάει κάθε όριο: σε περίπτωση που οι σύντροφοι (οι Marcelo και Juan τελειώνουν την ποινή τους για τη συμμετοχή τους σε αντάρτικες ενέργειες τη δεκαετία του ’90) δεν καταδικαστούν, σύμφωνα με τις κατηγορίες που τους αποδίδονται, βρίσκεται υπό την αυθαίρετη διακριτική ευχέρεια δικαστικής-σωφρονιστικής διεύθυνσης το να αποφασίσει αν οι σύντροφοι πρέπει να παραμείνουν στη φυλακή και να εκτίσουν τις προηγούμενες ποινές τους ή αν θα υποβληθούν στις ευεργετικές διατάξεις, που θεσπίστηκαν το 2007.

Τα όπλα της δημοκρατίας εμφανίζονται μέσα στα αιτήματα των εισαγγελέων:

– Για τον σύντροφο Juan Aliste: ισόβια κάθειρξη και 20 χρόνια για τη συμμετοχή σε τρεις ληστείες τραπεζών, την εκτέλεση του Moyano και την υποτιθέμενη απόπειρα ανθρωποκτονίας εναντίον ενός άλλου μπάτσου, κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πυροβολισμών, κοντά στην τράπεζα Security.

– Για τον σύντροφο Freddy Fuentevilla: ισόβια κάθειρξη και 15 χρόνια για την εκτέλεση του Moyano, τη συμμετοχή του στην ανταλλαγή πυροβολισμών και σε δύο ληστείες τραπεζών.

– Για τον σύντροφο Marcelo Villarroel: 18 χρόνια κάθειρξη ως δράστη δύο ληστειών τραπεζών.

Στο βωμό της Ιεράς Εξέτασης της δημοκρατίας

“Γιατί την αναρχία, που έχουμε μέσα στα κεφάλια μας, δεν θα καταφέρετε να την δικάσετε ποτέ, όσο τσιμέντο και να ρίξετε για να μας θάψετε, όσες φυλακές και να χτίσετε για να μας στοιβάξετε, όσα χρόνια και αν μας καταδικάσετε, όσους αντιτρομοκρατικούς νόμους και αν θεσπίσετε για να είστε πιο αυστηροί στις θεατρικές σας παραστάσεις… Η αναρχία μας θα δραπετεύει ξανά και ξανά.”

Γιάννης Μιχαηλίδης και Νίκος Ρωμανός

Οι δίκες είναι η κλιμάκωση του μονοπώλιου βίας του κράτους, όπου η Ιερά Εξέταση της δημοκρατίας επιβάλλει παραδειγματική τιμωρία. Αλλά, στις περιπτώσεις των εξεγερμένων, ο ρόλος της δικαιοσύνης γίνεται σημαντικότερος και μετατρέπεται σε πολιτικό λιντσάρισμα.

Ακόμα και αν οι δικαστές επιμένουν να δηλώνουν καθαροί και αμερόληπτοι, αυτή η δίκη πρέπει να προστατεύσει την τάξη των πλούσιων, επομένως είναι πολιτική δίκη.  Γι’ αυτόν τον λόγο, τα στοιχεία και οι κατηγορίες πάνε πέρα από τα γεγονότα του 2007 και χτυπούν την ανατρεπτική φύση των συντρόφων.

Δεν ζητούμε ισότητα μπροστά στον νόμο ή μια “δίκαιη δίκη”, αλλά προσπαθούμε να ξεσκεπάσουμε τη λειτουργία της κυριαρχίας, όταν θέλει να χτυπήσει οποιονδήποτε της αντιτίθεται με ριζοσπαστικό τρόπο.

Έτσι, λοιπόν, από της 25 Μαρτίου, οι εισαγγελείς, οι δικαστές και οι δικηγόροι, που υπηρετούν την εξουσία, θα παίξουν τον ρόλο τους, ενώ οι μπάτσοι της Gendarmerie θα γελοιοποιούν με τις υπερβολές τους τις αιτιάσεις αυτού του θεάτρου ασφαλείας και η χήρα του Moyano θα ταΐζει τον τύπο όσο καλύτερα μπορεί.

Όλοι τους θα υπερασπιστούν τους υποτακτικούς της κυριαρχίας και δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για τη συμπεριφορά των συντρόφων μας: με το κεφάλι ψηλά, αμετανόητοι για τις επιλογές τους και με την απίστευτη δύναμη εκείνων που δεν παραδίνονται.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τον ρόλο-κλειδί της δίκης, τόσο για την εξουσία, που δράττεται της ευκαιρίας να κρίνει και να καταδικάσει τους επαναστάτες, όσο και για εμάς, τους εσωτερικούς της εχθρούς, που δεχόμαστε την πρόκληση της εκ νέου εκτόξευσης της συγκρουσιακότητας σε ένα σημείο χωρίς γυρισμό. Έχει αποφασιστεί η αλληλέγγυα απάντησή μας, καθώς αντιλαμβανόμαστε τον εξελισσόμενο πόλεμο.

Ο κρυμμένος ρόλος της δικαστικής φάρσας, άσχετα με την ποινή που επιβάλλεται στον καθένα ξεχωριστά, είναι να χτυπήσει το πνεύμα του αγώνα ενάντια στον νόμο και την ίδια την εξουσία.

Έτσι, μετά το πέρας της δικαστικής διαδικασίας, θέλουν να θάψουν τους κατηγορούμενους, να τους εξολοθρεύσουν υπό το βάρος μιας ποινής και να τους μετατρέψουν σε ένα απλό νούμερο μέσα στη φυλακή· θέλουν ο κόσμος εκτός των τειχών να τους ξεχάσει και οι κρατούμενοι να παίξουν υπάκουα το ρόλο του κατάδικου, που τους έδωσε η κοινωνία.

Οι σύντροφοί μας δεν παραιτήθηκαν ποτέ μπροστά στην κυριαρχία και κράτησαν πάντα τις επιλογές τους για διαρκή αγώνα, πέρα από κάθε ειδική συνθήκη μέσα στη ρήξη με το καθεστώς.

Έδειξαν πως η εξουσία μπορεί να μας βρει, να μας φυλακίσει, να σηκώσει γύρω μας τείχη και να πάρει την εκδίκησή της, αλλά δεν θα το αντιμετωπίσουμε όλο αυτό σα θύματα. Τα χέρια μας θα προσπαθούν πάντα να γκρεμίσουν τα κάγκελα, μέσα στα οποία θέλουν να μας φυλακίσουν…

Δεν θα αναθέσουμε στο κράτος τη φιλοπόλεμη διάθεσή μας. Ο αγώνας είναι τρόπος ζωής μέχρι τέλος, χωρίς διακοπές.

Στα δικαστικά πλαίσια, κάποιοι σύντροφοι προσπάθησαν να αντιτεθούν στην “αλήθεια” των ισχυρών ακολουθώντας μια υπερασπιστική γραμμή, όχι όμως για να ενισχύσουν την επιβαλλόμενη γλώσσα: αθώοι, θύματα ή ένοχοι.

Έτσι, η αμυντική στρατηγική δεν έχει ως σκοπό μόνο την αποφυγή ή την αποδυνάμωση της εφ’ όρου ζωής απαγωγής, που απειλεί τους συντρόφους μας, αλλά και να σαμποτάρει τα γρανάζια της δικαστικής αλήθειας και να κηρύξει τον αγώνα στους δρόμους, ως έναν αγώνα ενάντια στην κυριαρχία.

Τώρα πιο πολύ από ποτέ… Λόγος και Δράση

“Εννοούμε την αλληλεγγύη ως τη συνεχή ανάπτυξη των αναρχικών ιδεών μας, σε όλες τους τις μορφές, έτσι ώστε ο εχθρός να συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν τελειώνει αλλά όλα συνεχίζονται στη φυλακή και στους δρόμους. Όπου και αν είμαστε: ούτε μια στιγμή σιωπής, μια ζωή στον αγώνα.”

Monica Caballero, Francisco Solar

Μπροστά στην επερχόμενη δίκη εναντίον των συντρόφων μας, κάνουμε ένα φλογερό κάλεσμα αγώνα, ύψωσης των φωνών μας σε πόλεμο, ένα κάλεσμα για μια εβδομάδα διεθνούς αλληλεγγύης και κινητοποίησης από τις 14 εώς τις 25 Μαρτίου του 2014.

Καλούμε όλα τα άτομα, που συμμετέχουν ενεργά στον κοινωνικό πόλεμο, να εκφράσουν τη στήριξη και την αλληλεγγύη τους στους συντρόφους που θα δικαστούν. Γνωρίζετε πως το μήνυμα αλληλεγγύης σας θα ληφθεί όχι μόνο από τους συντρόφους, αλλά και από τους ισχυρούς, που τους θέλουν απομονωμένους και νικημένους.

Η αλληλεγγύη στην επίθεση σημαίνει το χτύπημα του θεάτρου της δικαιοσύνης και τη μεταφορά της σύγκρουσης από τα κρατικά γραφεία στους δρόμους, όπου θέλουμε να βρίσκονται οι σύντροφοί μας, ζωντανοί, ελεύθεροι και εξεγερμένοι.

Δεν θα είμαστε θεατές στο λιντσάρισμα των συντρόφων μας, ούτε θα αποδεχτούμε ταπεινά την παραδειγματική τους τιμωρία. Ευχόμαστε να συμμετέχουν όλοι και να είναι ενεργοί για την ολική απελευθέρωση.

Η αλληλεγγύη, η κοινή δύναμη και η στήριξη πηγαίνουν πέρα από τα τείχη και τα σύνορα και ενώνουν τον κόσμο με την κοινή γλώσσα του κοινωνικού πολέμου. Εξαρτάται από εμάς το να μην αφήσουμε έναν πολεμιστή μόνο του στα δικαστήρια της αστικής δικαιοσύνης. Κάθε δράση είναι σημαντική και συνεισφέρει στον αγώνα ενάντια στην εξουσία και κάθε στιγμή φυτεύει τον σπόρο της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.

Ας δράσουμε, ας δημιουργήσουμε πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης, χωρίς αρχηγούς, δίνοντας ο καθένας τη δική του συνεισφορά από την πραγματικότητα του, κάθε δράση είναι σημαντική. Οι ενέργειες αλληλεγγύης δημιουργούν, επεκτείνουν και δυναμώνουν τη συνέργια και τα όπλα και τα όργανα, για να αντιμετωπίσουμε την εξουσία.

Αυτό το κάλεσμα απευθύνεται σε οποιονδήποτε θέλει να εκφράσει την αλληλεγγύη του με δράσεις, αντι-πληροφόρηση και αυτόνομες πρακτικές εξέγερσης.

Δεν θα αφήσουμε τους συντρόφους μας μόνους τους. Η απάντησή μας στις απειλές της εξουσίας είναι αγώνας δίχως ανακωχή, μέχρι το τέλος, μέχρι την καταστροφή του τελευταίου προπύργιου της κοινωνίας – φυλακής.

Ενάντια σε όλες τις μορφές εξουσίας και κυριαρχίας, στους δρόμους, στις φυλακές ή στην παρανομία, θα βρισκόμαστε πάντα στον αγώνα.

Αλληλεγγύη και δράση από τις 14 μέχρι τις 25 Μαρτίου 2014, μέχρι να δούμε τους Freddy, Marcelo, Juan και Carlos ελεύθερους στους δρόμους, μαζί με αυτούς που αγωνίζονται.

“Τα διαφορετικά σύνορα και γλώσσες είναι εμπόδια που πρέπει να καταστρέψουμε, ώστε να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον και να εξεγερθούμε ενάντια στην τάξη του συστήματος και να φτύσουμε περιφρονητικά όλους εκείνους, που είναι πιστοί στο νόμο και τις επιλογές που ο νόμος μας επιβάλλει.”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Συγγενείς και σύντροφοι των κατηγορουμένων για την υπόθεση “Security” –  Περιοδικό Refractario –  RadioAzione – Συγγενείς Ατομικότητες από Σαντιάγο, Βαλπαραΐσο, Μπουένος Άιρες, Νόικεν, Βαρκελώνη – Αλληλέγγυοι/ες σε Πόλεμο με την Εξουσία – Hommodolars – Rojoscuro – Αναρχικός Μαύρος Σταυρός Μεξικού – Viva la anarquia – Αντιεξουσιαστικός πυρήνας αγκιτάτσιας και προπαγάνδας Sin Banderass Ni Fronteras και συγγενείς – 81 Λόγοι για αγώνα – Ομάδα ενάντια στις φυλακές Velo de Justicia – Περιοδικό Infierno – Voz Como Arma

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ, ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ!